พาไปรู้จัก โคริโทซอรัส ไดโนเสาร์กินพืช จากกลุ่มแฮดโดรซอร์

ธันวาคม 11, 2024

โคริโทซอรัส พาไปรู้จักไดโนเสาร์กินพืช หนึ่งในกลุ่มจำพวกแฮดโรซอร์ พวกมันดำรงชีวิตอยู่ในช่วงปลายยุคครีเทเชียส เมื่อประมาณ 65 ล้านปีก่อน พวกมันมีเอกลักษณ์อยู่เหนือศีรษะ และลักษณะหัวที่คล้ายกับกระสุนปืน อีกทั้งยังมีลักษณะการกินที่แปลกประหลาด สามารถกินหินได้อย่างง่ายดาย เรามีข้อมูลที่น่าสนใจ ดังนี้

ข้อมูล โคริโทซอรัส เจ้ากิ้งก่าสวมมงกุฎ สัตว์กินพืชจากยุคครีเทเชียส

โคริโทซอรัส (Corythosaurus) พวกมันเป็นหนึ่งในสายพันธุ์กินพืชขนาดใหญ่ ที่อาศัยอยู่ในทวีปอเมริกาเหนือ ซึ่งในอดีตคือช่วงปลายยุคครีเทเชียส เมื่อประมาณ 65-98 ล้านปีก่อน พวกมันเป็นหนึ่งในตระกูลฮาโดรซอริดี (Hadrosauridae) หรือเรียกว่าไดโนเสาร์ปากคล้ายเป็ด ซึ่งมีความคล้ายคลึงกับไดโนเสาร์ พาราซอโรโลฟัส

และชื่อของมันหมายความว่า กิ้งก่าหมวกเล็ก หรือกิ้งก่าสวมมงกุฎ ซึ่งยอดหัวของมันมีขนาดใหญ่ รูปทรงครึ่งวงกลม และลักษณะของหัวที่คล้ายกับกระสุนปืน เมื่อพวกมันเติบโตเต็มวัย จะมีความยาวประมาณ 9 เมตร มีหางยาว และอาจมีน้ำหนักประมาณ 5 ตัน นักวิทยาศาสตร์เชื่อว่า ผิวหนังของมันมีตุ่มหินปกคลุมทั่วร่างกาย

นอกจากนี้ ผิวหนังยังมีตุ่มขนาดใหญ่เรียงสลับกับตุ่มเล็กบริเวณหน้าท้อง โครงกระดูกของมันแสดงให้เห็นว่า พวกมันเป็นสัตว์ที่เดินด้วยสองขา ซึ่งหมายความว่ามันสามารถยืนตัวตรงได้ มันจะใช้หางเป็นตัวถ่วง และยืดคอเพื่อหาอาหารบริเวณต้นไม้ และคาดการณ์ว่าพวกมัน อาจใช้ชีวิตเป็นฝูงใหญ่ แถมยังวิ่งได้เร็วอีกด้วย [1]

โคริโทซอรัส มีการค้นพบฟอสซิลครั้งแรกเมื่อใด?

สำหรับเจ้ากิ้งก่าหมวกเหล็ก ถูกค้นพบครั้งแรกในปี 1911 โดยบาร์นัม บราวน์ (Barnum Brown) ในเมืองเรดเดียร์ ของรัฐแอลเบอร์ตา เขาได้เก็บรักษาฟอสซิลนี้ไว้ในช่วงฤดูใบไม้ร่วง นอกจากโครงกระดูกที่เกือบสมบูรณ์ การค้นพบครั้งนี้ยังมีจุดที่น่าสังเกต เนื่องจากมีการพบรอยประทับที่ผิวหนัง เป็นของสัตว์อื่นอยู่ด้วย

กระดูกด้านซ้ายหรือกระดูกด้านล่าง ถูกเก็บรักษาไว้ในดินเหนียวคาร์บอน ทำให้ยากต่อการสัมผัสกับสภาพอากาศ โครงกระดูกมีข้อต่อ และหายไปเพียง 0.61 เมตร สะบักและกระดูกไหปลาร้า ยังคงอยู่ในสภาพตำแหน่งเดิม แต่กระดูกส่วนขาหน้านั้นหายไป ยกเว้นนิ้วมือและชิ้นส่วนของกระดูกต้นแขน

เห็นได้ชัดว่ากระดูกส่วนขาหน้าที่เหลือ สึกกร่อนหายไป รอยประทับผิวหนังถูกเก็บรักษาไว้ โดยปกปิดโครงร่างของกระดูกส่วนใหญ่ อีกทั้งยังแสดงให้เห็นรูปร่างของร่างกาย ตัวอย่างอีกหนึ่งชิ้นถูกพบในปี 1914 โดยบราวด์และปีเตอร์ ปัจจุบันตัวอย่างทั้งสอง ถูกเก็บรักษาในพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์ธรรมชาติอเมริกัน [2]

ข้อมูลในทางชีววิทยาโบราณ เกี่ยวกับไดโนเสาร์ โคริโทซอรัส

วงแหวนกระดูกในดวงตาของไดโนเสาร์กินพืช โคริโทซอรัส ได้ถูกเปรียบเทียบกับวงแหวนกระดูกของนก หรือสัตว์เลื้อยคลานในยุคปัจจุบัน ซึ่งแสดงให้เห็นว่ามันอาจเคลื่อนไหวตลอดเวลา ช่องจมูกขยายไปถึงสันจมูก โดยเริ่มจากแยกช่องด้านข้างก่อน จากนั้นจึงเข้าสู่ห้องกลางในระบบทางเดินหายใจ

โครงสร้างภายในของยอดหงอนของมัน มีโครงสร้างที่ซับซ้อน ทำให้มันสามารถใช้เพื่อส่งเสียงร้องออกมา เพื่อเป็นการเตือนหรือดึงดูดคู่ครอง ช่องจมูกของมันคือโครงสร้างเดียวกับ ไฮปาโครซอรัส โดยจะโค้งเป็นรูปตัวเอส แต่ช่องพาราซอโรโลฟัสจะเป็นท่อรูปตัวยู เสียงร้องใดๆ ก็ตามที่ผ่านช่องเหล่านี้ จะทำให้เกิดเสียงดังออกมา

เมื่อมีการอธิบายเกี่ยวกับฮาร์โดรซอร์ที่มีสันนูนครั้งแรก เชื่อกันว่าพวกมันเป็นสัตว์น้ำ ซึ่งการประเมินดังกล่าวไม่ถูกต้อง เนื่องจากอาศัยปัจจัยที่เรียกว่าใยฟิลเลอร์ ซึ่งทฤษฎีดังกล่าวระบุไว้ว่า สัตว์เหล่านี้สามารถว่ายน้ำที่ลึกได้ ในน้ำมันจะใช้สันนูนเพื่อกักเก็บอากาศไว้หายใจ แต่ปัจจุบันแสดงให้เห็นแล้วว่า สันนูนไม่มีรูปตรงปลาย [3]

โคริโทซอรัส ลักษณะทางกายภาพ และพฤติกรรมการดำรงชีวิต

หลังจากที่คุณได้ศึกษาข้อมูลข้างต้น ที่เกี่ยวข้องกับเจ้าไดโนเสาร์ โคริโทซอรัส (Corythosaurus) ไม่ว่าจะเป็นประวัติการค้นพบซากฟอสซิลครั้งแรก ความหมายของชื่อ รวมถึงความเกี่ยวข้องในทางชีววิทยาโบราณ ในส่วนถัดไป เราจะพาไปดูลักษณะทางกายภาพ และบอกข้อมูลเกี่ยวกับพฤติกรรมการดำรงชีวิตของมัน มีข้อมูลดังนี้

รีวิว ลักษณะทางกายภาพของเจ้ากิ้งก่าหมวกเหล็ก

หงอนบนหัว : ซึ่งหงอนของไดโนเสาร์ตัวนี้ มีลักษณะคล้ายกับหมวดกันน็อก ของนักรบโครินเธียน จึงเป็นที่มาของชื่อ หงอนนี้มีโพรงอากาศที่เชื่อมต่อกับระบบทางเดินหายใจ ซึ่งอาจใช้ในการสร้างเสียง หรือเพิ่มความสามารถในการดึงดูดคู่ในช่วงฤดูผสมพันธุ์
ขนาดและรูปร่าง : พวกมันมีขนาดความยาวประมาณ 9 เมตร และมีน้ำหนักประมาณ 4 ตัน ลำตัวเพรียวและเหมาะสำหรับการเดินสองขา บางครั้งอาจเดินสี่ขา ตามความเหมาะสมในสถานการณ์
ปากและฟัน : ลักษณะปากของมันคล้ายปากเป็ด ทำให้เหมาะสำหรับการกัดและดึงพืชจากพื้นดิน ฟันของมันมีจำนวนมาก ซึ่งถูกจัดเรียงเป็นแถวที่แน่นหนา เพื่อช่วยในการบดอาหาร
แขนและขา : ขาหน้าค่อนข้างสั้นแต่แข็งแรง เหมาะสำหรับการช่วยพยุงตัวเมื่อมันเดินสี่ขา ส่วนขาหลังยาวและแข็งแรง ทำให้พวกมันสามารถวิ่งหรือเดินสองขาได้อย่างคล่องตัว ขาหลังประกอบไปด้วยกรงเล็บ ช่วยในการกระจายน้ำหนักในเดินบนพื้นนุ่ม
หาง : สำหรับหางของไดโนเสาร์ชนิดนี้ ค่อนข้างยาวและแข็งแรง ช่วยในการรักษาสมดุลเมื่อพวกมันเดินหรือวิ่ง และอาจใช้เป็นตัวช่วยในท่าทางป้องกันตัว
ผิวหนัง : จากหลักฐานการค้นพบซากฟอสซิลของพวกมัน บ่งชี้ว่ามันมีผิวหนังเป็นเกล็ดเล็กละเอียด ซึ่งไม่มีขนปกคลุม ส่วนลวดลายอาจมีไว้สำหรับการพรางตัว ในสภาพแวดล้อมที่เป็นป่า

นักวิจัยได้สร้างแบบจำลองสามมิติ ในส่วนหงอนของพวกมัน และค้นพบโครงสร้างของมัน ด้วยการส่งเสียงดังเมื่อถูกกระแสลมพัดพา เป็นที่ชัดเจนว่าไดโนเสาร์ขนาดใหญ่ตัวนี้ จะใช้หงอนบนหัวเพื่อส่งสัญญาณ ไปยังไดโนเสาร์ชนิดเดียวกัน เพื่อเป็นการเตือนภัยเกี่ยวกับไดโนเสาร์นักล่า [4]

พฤติกรรมการดำรงชีวิตของ Corythosaurus

พฤติกรรมการกิน : พวกมันเป็นไดโนเสาร์กินพืช ส่วนใหญ่จะกินใบไม้ ใบสน เฟิร์น และพืชดอกที่เติบโตอยู่ในระดับต่ำถึงระดับกลาง มันจะใช้ปากคล้ายปากเป็ดในการช่วยดึง อีกทั้งยังสามารถเดินด้วยสองขาและสี่ขา เมื่อมันหาอาหารบนพื้นดิน
พฤติกรรมทางสังคม : พวกมันมีแนวโน้มที่จะอาศัยอยู่รวมกันเป็นกลุ่มใหญ่ ซึ่งช่วยเพิ่มความปลอดภัยจากนักล่า เช่น ทีเร็กซ์ หรือไดโนเสาร์กินเนื้อชนิดอื่น เมื่อพวกมันเผชิญหน้ากับอันตราย จะรวมกันเป็นกลุ่มและส่งเสียงคำรามจากหงอนออกมา
พฤติกรรมการสื่อสาร : มันจะใช้หงอนที่มีโพรงอากาศ ในการสร้างเสียงที่หลากหลาย และใช้เสียงนี้ในการติดต่อกับสมาชิกในฝูง ที่กระจายตัวออกไปในพื้นที่กว้าง
พฤติกรรมการสืบพันธุ์ : ตัวผู้จะใช้หงอนในการดึงดูดตัวเมีย ตัวผู้ที่มีหงอนใหญ่กว่า มีโอกาสที่จะดึงดูดตัวเมียได้มากกว่า ส่วนตัวเมียหลังจากผสมพันธุ์ มันจะทำการวางไข่ในรังที่สร้างจากทราย หรือพืชที่กองไว้อย่างแน่นหนา

สรุป โคริโทซอรัส

นอกจากพาราซอโรโลฟัสที่มีหงอนบนหัวแล้ว ไดโนเสาร์ชนิดนี้ก็ยังมีหงอนที่ส่งเสียงออกมาได้เช่นกัน จากการศึกษาตัวอย่างฟอสซิล โดยรวมแล้วพวกมันแสดงให้เห็นถึงการปรับตัว สำหรับไดโนเสาร์ยุคครีเทเชียส รวมถึงการดำรงชีวิต และการสื่อสารภายในฝูง จึงทำให้พวกมันสามารถเติบโต และเคลื่อนที่หาอาหารได้ดี